Ale kwiczoł i czterdziestu rozbójników

Mam właśnie ferie, co pozwala na obserwowanie ptaków w karmniku i zmian przy nim zachodzących.
Około połowy stycznia, gdy zima do nas zawitała, do ptasiej stołówki przylatywały głównie sikory. Kilka dni później zjawiła się gromada mazurków. I znowu to dziwne uczucie, gdy po raz pierwszy od wiosny usłyszałem w ogrodzie ich ćwierkanie (niby zwyczajne, ale tak wyczekiwane przeze mnie:)).

Gromada pod karmnikiem

Po trzech dniach nad stołówką krążyło 30 / 40 tych bliskich krewnych wróbla domowego. To już nie była gromada. To była banda, która od rana sukcesywnie opróżniała karmniki oraz odkurzała pod nimi, bijąc się o miejsce do żerowania. Poszczególne osobniki, w przerwie od jedzenia, przesiadywały na wiśniach i ćwierkały. W rezultacie głośny, wesoły jazgot było słychać niemal przez cały czas. Tak spędzały dzień, a ok. 15:00 / 16:00 całkowicie znikały, pozostawiając po sobie wspomnienie i puste karmniki. Z powodu tej inwazji na nasz ogród (tak to można nazwać), zauważyłem z tatą spadek liczby bogatek odwiedzających stołówkę. Nie znaczy to jednak, że całkiem zniknęły. W czasie, gdy akurat mazurki nie są obecne przy karmniku, swoim sikorzym sposobem biorą w dziób ziarenko i odlatują (czasem, jeśli nie zostaną przepędzone, zostają dłużej i jedzą na miejscu).

Bogatka przy karmniku automatycznym

Na dodatek mazurki kilka dni temu wykształciły metodę zawisania na kulach tłuszczowych z ziarnami. Czasem, nie mogąc się o nią zaczepić (w końcu to nie dla nich), jak kolibry machają skrzydłami, próbując z powietrza coś wyłuskać. Czasem natomiast zawisają głową w dół, jak kowalik (jak na jednym z poniższych zdjęć). Teraz mazurków jest mniej, a więc i ciszej.
Odwiedza nas również m.in. kwiczoł o bardzo żółtym dziobie, który nabiera tego koloru tylko w okresie lęgowym, a i tak wówczas nie jest tak żółty, jak na tym zdjęciu.

Odpoczywający kwiczoł

Gdy po raz pierwszy położyłem jabłko, czuwał przy nim około trzy godziny. Podczas odpoczynku od jedzenia, siadał obok i był bardzo z siebie zadowolony. Po chwili wracał do jabłka i ucztował („A zjem sobie jeszcze”). Teraz drozd mniej spędza czasu przy nim, a od czasu do czasu połknie suszony owoc jarzębiny.
Do stołówki przylatują też modraszki, dwie czarnogłówki (podczas porannej, niedzielnej zawiei słyszałem śpiew jednej z nich), dwa kowaliki, zięby, sójki, dwie sierpówki, dzwońce, trznadle (te dwa ostatnie gatunki z rzadka). Dzieje się więc tego roku. Zawsze można jednak narzekać na brak dzięcioła dużego, kosa, grubodzioba.

Sójka, sierpówka, trznadle i mazurki

Dzisiaj przez kuchenne okno uchwyciłem miłą sytuację, gdy sójka, sierpówka, dwa trznadle i mazurki żerowały na śniegu tuż obok siebie, nie wzbudzając między sobą konfliktu (no, może raz, gdy sójce puściły nerwy z powodu bliskości mazurka). Na ogół jednak było spokojnie. Cała ta scenka – dzięki zaskakującej tolerancji sójki i braku niepokoju ze strony pozostałych gatunków.
Przez ostatnie dni upolowałem aparatem także kilka osobników od przodu (sympatycznie to wygląda).

Bogatka

Dzwoniec

Kowalik

Mazurki

Modraszka

Sierpówka

Sójka

Na koniec jeszcze o zimowym ptakoliczeniu z tatą w sobotę, organizowanym przez OTOP, kiedy to wyptaszyliśmy przez okno 52 osobniki z 12 gatunków (oczywiście o tej liczbie zadecydowały w dużej części mazurki). Dzięki słuchawkom bezprzewodowym, których nadajnik z mikrofonem umieściłem za oknem i z którymi mogłem chodzić po całym domu, nie przegapiając żadnego odgłosu ze stołówki, usłyszałem srokę i naszego kwiczoła-żółtodzioba, oznaczonego po chwili również wzrokowo.